Blog Post
Creëer je eigen nieuwe normaal
7 juni 2020
Het nieuwe normaal: Tussen kracht en angst vindt erkenning het gelijk
We leven in tijden van onzekerheid. Voorzichtig gaat de intelligente lockdown van het slot en staat de deur op een kier om naar eigen inzicht binnen de dome van het RIVM een stap in de wereld te zetten. Best spannend. Want eerlijk gezegd is het gemakkelijker om te weten dat er maar twee opties zijn: de deur uit gaan als je kunt bijdragen aan de veiligheid en gezondheid en thuis blijven als je iets anders doet wat in deze tijd vooral bezinningsvragen oproept.
Zo is het ook nu we weer voorzichtig aan de wereld in lopen. Iedere stap is er een vanuit utilisme: wat is het goede om te doen, wiens belang dient het, voor wie is het van betekenis? Als het alleen voor je eigen voldoening is, wacht dan vooral nog even...
Hoewel de verantwoordelijkheid nog steeds bij onszelf ligt, voelen de voorwaarden langzaamaan steeds scherper en neemt de overheid weer meer regie. Want zo werkt het nou eenmaal. Als er meer ruimte komt waarin mensen gaan bewegen, zijn meer kaders nodig om aan te geven wat wel en niet kan. Een paradox die er altijd zal zijn en die er mag zijn. Er is geen ruimte zonder kaders en je kunt het geen kaders noemen als er geen ruimte is. Het lijkt zo simpel, maar ondertussen zoekt een ieder naar grenzen in wat kan en mag, om het appel op de eigen verantwoordelijkheid ,die vanaf het begin is gegeven, te handhaven.
Een golf van ‘kracht’ vervult de behoefte aan sociaal contact. We verenigen ons in grote getale om onze stem te laten horen, een stille schreeuw om behoud van erkenning en onze autonomie. Iets waar we ons juist de afgelopen tijd zo van bewust zijn geworden: Wij kunnen dit!
Tegelijkertijd neemt de moedeloosheid toe, waar leidt dit toe? Wat brengt de toekomst? Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe lang blijft het appel op diegene die bijdraagt aan veiligheid en gezondheid? En wat als er geen appel is, ben je dan wel van betekenis? Wat moet je dan? ‘Angst en onzekerheid’ kloppen aan. En bezoeken je niet op 1,5 meter afstand, maar settelen zich in je lijf, wroeten naar wat juist is, de schuldvraag en het onrecht.
Tegenstellingen groeien: gezamenlijk ervaren we dat iedereen behoefte heeft aan individuele betekenisgeving. Laat ‘erkenning’ bij je binnen en nodig ‘kracht’, ‘angst en onzekerheid’ uit te spreken. Zij zijn er allemaal en dat mag. Sta van binnenuit stil bij hoe het voor je is en wat je voelt. Laat het er zijn. Dan voelt ook 'ruimte' zich uitgenodigd: ruimte in jezelf die zich verplaatst naar de ander: die voorzichtige stap naar buiten. Ruimte om vanuit de kaders in dit moment te ontdekken wat jij belangrijk vindt, om te komen tot creatieve ideeën over wat en hoe jij wilt bijdragen en van betekenis kan zijn. Van betekenis voor het nieuwe, het groter geheel.
