Blog Post
Vanzelfsprekend gewoon
15 mei 2020
Vanzelfsprekend gewoon: Behoefte aan sociaal contact, veiligheid & gewoontes
Ik ben er klaar voor! Een diepe zucht en een kriebel in mijn buik. Mijn eerste coachafspraak in de ‘nieuwe-1,5-meter-samenleving’. Hoewel ik geen poetser ben, maakte ik vanochtend toch ijverig mijn kantoor schoon, koos ik voor een diagonale inrichting – het geeft net wat meer ruimte - en had ik bewust aandacht voor mijn hele uiterlijk, in plaats van alleen de bovenste helft. Het voelt haast als een eerste date! Rolverwarring? Vanuit het euforische gevoel word ik me bewust dat mijn kriebel betekent een vervulling van mijn behoefte: het weer ontmoeten van de ander, het ‘echte’ sociale contact. Mijn zucht staat voor: ‘eindelijk’! En ik realiseer me: we hebben er uiteindelijk allemaal behoefte aan.
Sinds een kleine twee maand ontvang ik supervisanten, coachees en collega’s in mijn kantoor via mijn rechthoekige schermpje. Ik wissel dit af met mijn rol als moeder en partner en oppas van de kinderen van mijn broer en schoonzus die hard werken in de verpleging. Ik ben op zoek naar betekenis- en zingeving, vanuit door elkaar lopende taken en verschillende verwachtingen. De enige expliciete overgang van de ene naar de andere rol was mijn gangetje door de tuin, naar mijn blokhut die ik nog meer ben gaan waarderen als mijn prettige en rustige plek om te werken.
Een plek die symbolisch gedefinieerd kan worden als ‘andere plek buitenshuis’ waar ik geregeld kom, waar het duidelijk en vanzelfsprekend is wie ik ben en wat ik doe. Want op zoveel plekken kom ik niet meer: de Hoge scholen, het kantoor van mijn collega’s, mijn ouderlijk huis, de musicalschool…, het zijn die plekken die impliciet mijn rol en taken duidelijk maakten en die mij vanzelfsprekendheden gaven die veilig en vertrouwd voelden. Plekken die verbonden waren aan wat mijn rol en taak was op welk moment. Ik realiseerde mij al vrij snel na de ‘intelligente lock-down’ dat al mijn vanzelfsprekendheden waren weggevallen: de plekken waar ik normaal gesproken kwam, bezocht ik ineens niet meer: Help, ik mis mijn sociale contact, mijn structuur, mijn routines! En geloof me, ik kan goed op mezelf zijn en ben echt niet iemand die heel gestructureerd door het leven gaat, maar toch.
Intussen wilde ik verder. Op zoek naar routine, structuur, veiligheid en vertrouwen ontwikkelde ik nieuwe routines: Hoe kan ik mijn werk pragmatisch en creatief inrichten, passend bij de huidige tijd? Hoe kan ik mijn bijdrage leveren en van betekenis zijn? En kan ik vanuit mijn professionele identiteit mijn keuzes in handelen verantwoorden gerelateerd aan de huidige maatschappelijke context en de context van, het relatief nieuwe middel, beeldcommunicatie? Ik ontwikkelde een online workshop ‘Beeldspraak’ - hoe voer je nu een persoonlijk gesprek over afstand via beeldcommunicatie? - en vond mijn weg.
Vandaag zie ik voor het eerst weer iemand op mijn plek, in mijn kantoor. Een mooi en voorzichtig begin van een nieuwe fase. Een fase waarin de beeldcommunicatie niet meer weg te denken is, maar als middel een toegevoegde waarde biedt aan onze behoefte in het menselijk, fysieke, contact. Een fase waarin oude plekken weer bezocht kunnen worden en een nieuwe betekenis krijgen. Het creëren van veiligheid door het ontwikkelen van nieuwe routines en gewoontes, die straks misschien weer vanzelfsprekend worden. Er valt nog zoveel te ontdekken, leren en ontwikkelen.
