Nieuwe olifantenpaadjes

Je kent ze misschien wel, olifantenpaadjes. Paadjes die ontstaan, omdat we behoefte hebben een gemakkelijke route te nemen, ons eigen pad te kiezen: we zelf beslissen welke weg te vervolgen. Maar ze ontstaan ook onbewust vanuit het collectief: anderen nemen deze route ook, dus durf ik ook dit pad te bewandelen. De olifantenpaadjes, die ons, naast de gangbare wegen leiden naar plekken die voor ons belangrijk zijn. 

We zitten al een tijdje binnen de muren van ons eigen huis en onlangs werd duidelijk dat evenementen tot minstens 1 september verboden zijn. De een zag het al aankomen en de ander is hevig teleurgesteld. In het algemeen dringt de vraag zich inmiddels op hoe lang dit nog duurt en hoe het uiteindelijk verder gaat. Hoe benut je nu je tijd, wat doen we deze zomer? Wanneer kunnen we de plekken die voor ons belangrijk zijn weer opnieuw bezoeken?

Een plotselinge gebeurtenis zet de wereld op z'n kop. Het enige wat we zeker weten is dat wat ooit was, niet meer komt en dat wat nog komt, niet duidelijk is. Wij zitten ergens in het ondertussen... Allerlei emoties dienen zich aan. Gevoelens van rust, bezinning, herwaardering en nieuwe initiatieven, maar ook machteloosheid, tegen een muur oplopend, zinloosheid. Emoties die raken aan het onbewust proberen rollen te vervullen vanuit oude gewoontes en routines: ze werken niet meer, omdat je jouw belangrijke plekken niet meer bezoekt. Het is wat het is, het mag er zijn, het hoort erbij. Bij deze tijd in het 'ondertussen'...

We hebben behoefte om naar de plekken te gaan die voor ons belangrijk zijn. De plekken waar we samen komen met anderen. Met vrienden, met sportmaatjes, collega's, of mensen van de vereniging waar je aan verbonden bent. De vaste structuur en routines zijn doorbroken. Behalve de mensen die in cruciale beroepen werken, zitten we vooral thuis en, zoals één van mijn supervisanten zo mooi verwoordde, 'Alle plekken komen daar samen'...

De melancholie van deze situatie raakt aan betekenisgeving in het hier en nu. Gaat over verwarring over wie je bent en wat je doet. Waar je je voldoening uithaalt nu alle vaste patronen doorbroken worden en waar je nu de ander ontmoet als je niet meer naar de plekken kunt die voor jou belangrijk zijn. Het gaat over hoe je op een andere manier van betekenis kan zijn in alle rollen die je hebt.

Wat doen we dan? We mijmeren een tijdje, genieten 'stiekem' van de rust, maar voelen ook de drang tot bewegen: het zoeken naar een nieuwe structuur, waarmee we onbewust nieuwe routines en patronen ontwikkelen. Nieuwe routines en patronen die tot nieuwe olifantenpaadjes leiden. Olifantenpaadjes die een eigen route vormen om gemakkelijk in verbinding te komen met de ander. Want verbinding met anderen hebben we nodig om ons veilig en vertrouwd te voelen. We willen verder, ook al weten we nog niet waar naar toe. Daarom ontwikkelen we nieuwe ideeën, proberen uit en zoeken naar een weg die ons past, samen met de ander. En ergens, tussen het mijmeren en bewegen, volgt het vertrouwen dat die olifantenpaadjes leiden tot nieuwe wegen.