Blog Post
Niemand weet waarnaar hij zoekt en iedereen vindt wat
19 april 2021
Iedereen vindt wat : Luister naar elkaar en de toon die je zet
Houvast is het woord dat voortdurend in mijn hoofd rond wandelt. Om mij heen zie ik mensen wanhopig worden, moedeloosheid ervaren en ongenoegen uiten. Tegelijkertijd lijkt het er bijna niet te mogen zijn: immers, zolang we nog gezond zijn, wie zijn wij dan om te klagen. We mogen niet klagen, juist voor diegene die het moeilijk hebben, iemand verloren zijn of ziek zijn. Voor de overvolle ziekenhuizen, verplegend en verzorgende professionals voor wie de koek al een tijd geleden op was en het water nog steeds aan de lippen staat. Voor diegene die tergend en pijnlijk lang wachten op uitgestelde operaties of behandelingen. Nee, we mogen niet klagen, voor het collectief belang.
Maar toch is er ook ons eigen belang en dat is wat het is: zo langzaamaan is iedereen wel een beetje klaar met alle maatregelen rond Corona. Klagen we alom. Voelen we boosheid als de zoveelste logistieke vaccinatie operatie in ons welvarend landje niet lijkt te slagen, zijn we teleurgesteld als restaurants en cafés nog steeds niet open mogen en verontwaardigt als het feest naast het gesloten café wel kan plaatsvinden vanuit de zogenoemde Fieldlabs. ‘Het is niet meer uit te leggen’ is wat we horen zeggen, terwijl onderliggend de verwarring, het verdriet en de onmacht spreekt.
Maar toch is er ook ons eigen belang en dat is wat het is: zo langzaamaan is iedereen wel een beetje klaar met alle maatregelen rond Corona. Klagen we alom. Voelen we boosheid als de zoveelste logistieke vaccinatie operatie in ons welvarend landje niet lijkt te slagen, zijn we teleurgesteld als restaurants en cafés nog steeds niet open mogen en verontwaardigt als het feest naast het gesloten café wel kan plaatsvinden vanuit de zogenoemde Fieldlabs. ‘Het is niet meer uit te leggen’ is wat we horen zeggen, terwijl onderliggend de verwarring, het verdriet en de onmacht spreekt.
Mijn overtuiging groeit dat het goed is om er over te blijven praten en dat professioneel begeleiders hier van betekenis zijn: Vrijuit kunnen klagen, je bewust zijnde van het verschil in individueel en collectief belang. “Ik merk dat door er over te praten ik het het gevoel heb dat ik niet meer in het uiterste denk, maar dat ik wat opgeschoven ben naar het midden.”, zei een van mijn supervisanten. “Wanneer ik luister naar de mantelzorger die verdrietig is over dat haar partner haar partner niet meer is ervaar ik soortgelijke gevoelens van verlies.”, ontdekte een coachee. Praten over is ook begeleiden. Begeleiden in de context van vandaag, de context van het verlies en hoe als persoon en professional hiermee om te gaan.
Af en toe ben ik het helemaal zat. Voel ik te moedeloosheid toenemen als voor de zoveelste keer een beloofde versoepeling van de maatregelen terug gedraaid wordt. Maak ik me zorgen over het welzijn van onze jongere generatie voor wie mijn gevoelens van sympathie in deze tijd alleen nog maar meer toenemen. Het mag er zijn, ik praat er over. En ja, ik klaag er over, terwijl ik luister naar de ander die zijn eigen toon zet. Probeer mijn eigen toon te vinden. Er zijn is wat er is. Dat wat zo simpel lijkt en misschien wel het moeilijkste is om te doen. Dus vind maar wat en zeg het maar: hou vast. Misschien hoef je dan minder te zoeken...
